De naam van Chuck Crisafulli uit Los Angeles is in de Amerikaanse muziekwereld voornamelijk gekend als toebehorend aan de muziekjournalist die schrijft voor populaire muziekbladen als ‘Rolling Stone’, ‘The Los Angeles Times’ en gespecialiseerde tijdschriften zoals ‘Guitar Player’, ‘Bass Player’ en ‘Musician’. Daarnaast schreef hij ook enkele biografieën en boeken over o.a. Elvis Presley, ‘The Doors’, ‘Nirvana’ en bokslegende Muhammad Ali.

Maar af en toe transformeert hij zichzelf ook in een folk- en rockmuziek spelende artiest en singer-songwriter die zijn platen uitbrengt onder de naam ‘Charlie Christmas’. Op zo’n album schrijft hij dan dat alle zang en instrumentatie door hem persoonlijk gekwaakt, mishandeld en verknoeid werd, kwestie van cynisch en grappig te stellen dat hij eigenlijk meer een gelegenheidsmuzikant is dan een professionele artiest.

Zo werden de veertien tracks van zijn officiële debuutalbum “Weird Old Man” volgens de tekst op het hoesje opgenomen in zijn badkamer en gemixt in zijn garage. In zijn biografie noemt hij zichzelf een muziek-leurder en een enthousiaste dutjesdoener. Het moge duidelijk zijn dat hij niet te ernstig wil worden genomen. Ook in zijn liedjes op “Weird Old Man” blijkt er met de regelmaat van een klok cynisme, ironie, grappigheid, zelfspot en grof taalgebruik op te duiken.

We kunnen hier wel bevestigen dat zijn zangtalent eerder beperkt mag worden genoemd, maar qua songschrijven weet ‘Charlie Christmas’ zeker wel zijn mannetje te staan. Luister bijvoorbeeld maar eens naar de audiovideo van de openingstrack “Place to Stand” waarin Beatlesque klanken te horen zijn. Het daaropvolgende “Friend Of Mine” heeft ‘Roxy Music’-kwaliteiten en ook “Happy Day” is een song waarmee een artiest in de hitparades zou kunnen belanden.

Maar daarna gaat het op dit album nogal bergaf met de kwaliteit van de nummers in tekstueel misleidende tracks als “(The Band Can’t Play Your) Wedding Song”, het instrumentale “Secret Service Pig”, “Put It Away (Sexual Misconduct Song)”, “Porno Valley” en “Cheese Sauce Crisis Lowered”. Hiervoor lijkt de mosterd wel gehaald te zijn bij het werk van iemand ls Frank Zappa. Het wordt tussendoor zeker nog een paar keer leuk met liedjes als “Gone So Long”, “Wrong Way Home”, “Call Me Jumbo” en de toepasselijke afsluiter “Thank You”, niet toevallig nummers die volgens ons eerder in de categorie ‘bluesmuziek’ thuishoren.

(valsam)